Вот она -- цена непонимания. Ты Либо Бог, либо дьявол.

վերոհիշյալ տողերը կարդացել եմ տարիներ առաջ, բայց նրանք կարծես թե դաջվել են ուղեղումս: Եվ իրոք երբ մարդիկ քեզ չեն հասկանում կա երկու տարբերակ, կա'մ նրանք սկսում են քեզ կարքոծել ինչպես սատանային, կա'մ սկսում են Աստվածացնել: բայց երբեք չեն փորձում այդ տարբերությունը ընդունել այնպես ինչպես կա, առանց փորձելու այդ երևույթը պիտակավորելու:
Ամեն ինչի փորձում ենք տալ բացատրություններ, դասակարգել, տալ սահմանումներ: Նույնիսկ մաթեմատիկայում, երբ մեզ դեռ դպրոցում սովորեցնում էին, որ գումարելիների տեղերը փոխելիս գումարը չի փոխվում, սուտ է: Նույնիսկ ճշգրիտ գիտություններում, ամեն ինչ չէ, որ հնարավոր է մտցնել ինչ-որ մի ուղղանկյան մեջ և միանշանակ պնդել, որ դա ճիշտ է:
Իսկ մարդի փորձում են կյանքը, մարդկային հարաբերությունները , սեր տեղավորել կաղապարի մեջ: Անհանդուրժողականության մթնոլորտը արդեն հատել է բոլոր հնարավորին և անհնարին սահմանները: Մարդիկ ովքեր պայքարում են միևնույն գաղափարի շուրջ անգթորեն մեկը մյուսի վրա քար է շփրտում:

Երբեմն մահու չափ հիաստափվում եմ մարդկանցից:
խնդիրը նրանում է, որ մարդ չափից դուրս փառասեր է և իր ամբողջ կյանքի ընթացքում, փորձում է, բնությունը, կյանքը (և ոչ միայն իր) ենթարկել իրեն, մինչդեռ ընդհամենը պետք է փորձի ապրել բնության հետ հարմանիայի մեջ:

պարզապես ավելացնեմ Ռ Բախի խոսքերը՝ Цель жизни - поиск совершенства, а задача каждого из нас - максимально приблизить его проявление в самом себе

մտքերս դիսկրետ էին, հույզերս մեծ, ...